Onderweg V: gezocht Glen from Houston

Onderweg zijn wordt door veel mensen anders ervaren. In 2005 fietste ik langs de westkust van de USA en naast enkele collega-fietsers waren er nog andere mensen onderweg met hun eigen doel.

Fietskoerierster Amanda uit San Francisco probeerde haar liefdesverdriet weg te fietsen door met de trein naar ergens in Oregon te gaan en terug naar huis te fietsen.
Met een door verdriet en drank beneveld brein was ze wel vergeten der slaapmat in pakken....
Fietsers zijn in de US activisten dus elke redneck schijnt er behagen in te scheppen fietsers angst aan te jagen door recht op ze af te rijden met de pick-up of ze te bekogelen met dingen. Dat laatste overkwam mij een keer (dader onbekend) maar Amanda dus vaker.

Langs de weg kwam passeerde je af en toe iemand die aan de rand van het putje van de Amerikaanse samenleving zwemt. Losgelaten psychiatrische patiënten die met vreemde trend, zwaar vervuild kilometers moeten zien te overbruggen. Niemand geeft ze een lift, geen geld voor de bus en ze zijn ook niet handig genoeg om op een andere manier van A naar B te komen dan te voet. Met dat soort mensen heb je dus geen contact, je ziet ze niet op de camping, ze groeten je niet, ze kijken je niet aan.

Twee treetjes hoger staat het gezelschap putrandsurfers dat ik op 28 juli 2005 op de camping van Raymond (Washington) tegenkwam. Temidden van een vloot meer of minder zwaar gepimpte kampeermobielen bivakkeerde een tweetal Vietnamveteranen. Bij dit tweetal had zich het twee turven hoge en kogelronde Texaantje Glen gevoegd.
Deze 50 jarige onverbeterlijke optimist had zich ten doel gesteld om naar San Diego te fietsen op een redelijk goedkoop ATB-tje. Op gewone gympen, zonder fietstassen en met tent en overige rotzooi in een groot zeil over het stuur heen gedrapeerd, was hij op weg. Omdat Glen geen cent te makke had at hij in indianencasino’s, stond hij in de rij bij de voedselbank en douchte hij met koud water.

De dag tevoren was het uitdeeldag bij de plaatselijke voedselbank geweest en Glen had nu zo veel voedsel dat hij eerst een paar dagen voorraad moest opeten voor hij verder kon. Als suikerpatiënt kon hij niets met de mierzoete koektroep die in sommige pakketten zat en die gaf hij maar aan mij voor onderweg (wat een rotzooi trouwens).
Je vraagt je dan af wat Glen’s carrière is geweest. Kort samengevat: visconserven aan de Westkust, soldaat in Duitsland en olieindustrie in Texas. Al het verdiende geld opgezopen vandaar het gezwerf.
Toen ik Amanda een week of twee later tegenkwam en haar over Glen vertelde was haar reactie op mijn twijfels over zijn expeditie: “He’s from Texas, he’s gonna make it”.

Iemand die Glen nog gezien heeft naderhand???

(De veteranen komen in deel VI aan bod)